Ποια προοπτική μας δίνει το παρόν και πως σκεφτόμαστε το μέλλον του επαγγέλματός μας;

Σε αυτό το ερώτημα κλήθηκαν να απαντήσουν παλιοί και νέοι συνάδελφοι, άνθρωποι με περισσότερη ή λιγότερη εμπειρία αλλά με ένα κοινό: την αγάπη για το επάγγελμά μας και την αγωνία τους για τη συνέχιση και εξέλιξή του. Η Ένωση άλλωστε «είναι» τα μέλη της, και οι απόψεις τους, συνθέτουν έναν ζωντανό οργανισμό με δυναμική και θέσεις που επηρεάζουν ή διαμορφώνουν τις καταστάσεις».

επιμέλεια: Χάρης Αλεξόπουλος

Όπως θα διαπιστώσετε, οι συνάδελφοι πέραν των επαγγελματικών τους θέσεων, διαθέτουν χιούμορ και φαντασία, στοιχεία απαραίτητα στην καθημερινότητά μας.

Μια κρίση, πολλές οπτικές

Το τελευταίο διάστημα αυτό που ακούμε, διαβάζουμε ρουφάμε σαν πληροφορία είναι μια αποδοκιμασία, ένα «κατηγορώ» του κλάδου για τα δεινά που τον ταλαιπωρούν ρυθμιστικά, νομοθετικά, οικονομικά, εθνικά και παγκόσμια. Η σημερινή συγκυρία της παγκόσμιας κρίσης που επεκτείνεται πέρα από το οικονομικό περιβάλλον, στο πολιτικό, κοινωνικό, περιβαλλοντολογικό ακόμη και ηθικό θα έλεγε κανείς, σε συνδυασμό με τα εσωτερικά προβλήματα του κλάδου των διαμεσολαβούντων είναι τα βασικά στοιχεία που συνθέτουν ένα περιβάλλον γεμάτο απογοήτευση, παραίτηση ακόμα και τερματισμό εργασιών.

γράφει η Δήμητρα Δουμά, Ασφαλιστική Σύμβουλος, Απόφοιτη ΑΣΟΕΕ, Μέλος της ΕΕΑΕ

 

Προσωπικά ως νέα επαγγελματίας στον κλάδο και χωρίς να έχω ζήσει στις λεγόμενες «καλές εποχές» της οικονομίας, έχω μια τελείως διαφορετική προσέγγιση στο ίδιο πρόβλημα που βιώνουμε. Αποδεχόμενη πως η οικονομία δεν προβλέπεται να ανακάμψει σύντομα, αν όχι να επιστρέψει στα προ κρίσης επίπεδα και δηλώνοντας σαφώς ότι αυτό είναι το επάγγελμα που επιθυμώ να κάνω, συνεχίζοντας μια οικογενειακή επιχείρηση χρόνων, θεώρησα πως μονόδρομος είναι η κινητοποίηση, η αντίδραση στα προβλήματα που υπάρχουν και σε αυτά που έρχονται.

Εστιάζω συνεπώς σε αυτά τα σημεία που μπορώ εγώ να αλλάξω σαν επιχείρηση, όπως η τοποθέτησή μου, οι κλάδοι και οι αγορές που θα δραστηριοποιηθώ, οι εταιρείες που θα συνεργαστώ, η επικοινωνιακή μου στρατηγική και η εκπαίδευσή μου, οι διαδικασίες του γραφείου μου, τα κανάλια επικοινωνίας με τους πελάτες μου

και πολλά ακόμη. Σαφώς και οφείλω να μελετήσω το οικονομικό, κοινωνικό, νομικό, ανταγωνιστικό περιβάλλον, για να προβλέψω τις συνθήκες μέσα στις οποίες θα κληθώ να εργαστώ, σαφώς θα το αξιολογήσω, θα ασκήσω κριτική και θα προσπαθήσω σαν σημαντικός παράγοντας του κλάδου να επηρεάσω τη διαμόρφωσή

του, αλλά σίγουρα δε θα μείνω εκεί. Αποδεχόμενη αυτές τις συνθήκες που διαμορφώνονται θα προσπαθήσω να θέσω τον εαυτό μου – ως επιχείρηση- στην καλύτερη δυνατή θέση μέσα σε αυτό το περιβάλλον, προσαρμόζοντας τη στρατηγική μου στις νέες συνθήκες.

Προσωπικά, πιστεύω ότι έχουμε πολλά σημεία αυτοβελτίωσης και προσαρμογής που θα μας προσφέρουν αν όχι ανάπτυξη σίγουρα διατηρησιμότητα σε αυτή τη δύσκολη επαγγελματική εποχή.

Fast food vs Διαμεσολαβούντες σημειώσατε 2

Η συγκυρία που βιώνει η χώρα πράγματι δεν αποτελεί το ιδανικό πεδίο για αισιόδοξες σκέψεις και η αλήθεια είναι πως όταν αποφάσισα να γράψω αισιόδοξα χρειάστηκε, παραπάνω του αναμενομένου, χρόνος για να βρεθούν αφορμές να το πράξω.

γράφει ο Κωνσταντίνος Βλαχάκης, Μέλος της ΕΕΑΕ

Αναζητώντας λοιπόν αφορμές και ενώ είχα χαθεί μέσα στις δημοσιεύσεις γνωστότατου μέσου κοινωνικής δικτύωσης, ξαφνικά να το, αυτό είναι:

“Η εταιρεία μας κάθε μέρα θα κληρώνει 10 γεύματα σε 10 τυχερούς”

Αυτό κι αν είναι αισιόδοξο μήνυμα ,η e-ασφαλιστική σας εταιρεία θα σας ταΐζει κιόλας , κι αν δεν γίνετε πελάτης τουλάχιστον θα χορτάσετε.

Ιδιαίτερο ενδιαφέρον επίσης είχαν τα σχόλια των χρηστών οι οποίοι γεμάτοι αγωνία για το αν θα γευματίσουν το μεσημέρι με χορηγό την κατά τ’ άλλα συμπαθή εταιρεία δεν ασχολήθηκαν (ούτε ένας!!!) με το προϊόν της (ασφάλιση) παρά μόνο με τα αποτελέσματα του, κατά την ταπεινή μου γνώμη, εξευτελιστικού διαγωνισμού.

Αναθάρρησα…άλλωστε οι συζητήσεις που αφορούν την εταιρεία μου αφορούν αποκλειστικά αυτό που πουλάω και πάντως σίγουρα όχι συνταγές για παστίτσιο.

Σκέφτηκα πως τα τηλέφωνα του γραφείου μου ακόμη χτυπούν από πελάτες που θέλουν την συμβουλή μου γιατί “μόνο εσένα εμπιστεύομαι”, από πελάτες που πελαγωμένοι λόγω μιας απλής ή

πιο σοβαρής ζημιάς με βρίσκουν καθ’ όλη την διάρκεια της μέρας και μαθαίνουν από πρώτο χέρι πως θα κινηθούμε εμείς και πως οι ίδιοι.

Σκέφτηκα πως ο άνθρωπος που θα μπει στο γραφείο μου ενδιαφέρεται για το προϊόν που διαθέτω και μόνο για αυτό, μου δίνει την δυνατότητα να του το εξηγήσω και να το αγοράσει επειδή αυτό

είναι το σωστό για τον ίδιο, την οικογένειά του και την περιουσία του. Κι αν κάποια στιγμή κάνω λάθος πάλι εδώ είμαι να το διορθώσω…γιατί μπορώ. Και το σημαντικότερο, η αποζημίωση του ,η σημαντικότερη στιγμή ενός ασφαλιστή, περνά από εμένα και τότε ξέρω πως έχω πραγματικά προσφέρει, πως έχω πραγματικά κάνει αυτό για το οποίο πληρώνομαι μακριά από προσφορές άλλου τύπου. Αυτή ναι είναι προσφορά!

Ρωτήστε λοιπόν κάποιους από αυτούς που σας τιμούν με την συνεργασία τους ως πελάτες :

Τι θα προτιμούσες; Αποζημίωση σε 3 ημέρες με την επιταγή στο σπίτι σου ή πέντε μερίδες κοτομπουκιές;

Κρατήστε την απάντηση τους.

Μόλις δημιουργήσατε την επόμενη προσφορά σας!

Δύσκολη εποχή για μαμάδες…

Σήμερα, μετά από πολύ καιρό, μου ζητήθηκε να γράψω κάτι για το περιοδικό μας… Το περιοδικό που, στις συζητήσεις που κάναμε πριν ξεκινήσει η έκδοσή του, περιγράφαμε ως κανάλι επικοινωνίας με τα μέλη της Ένωσης, όπου θα μπορούμε να τα ενημερώνουμε για τις εξελίξεις στο χώρο μας, για την Ευρωπαϊκή πρακτική, για το αύριο του κλάδου μας το οποίο φάνταζε όμορφο… σαφώς με αρκετά προβλήματα και τότε, αλλά σε καμιά περίπτωση όπως σήμερα που βάλλεται από παντού…

γράφει η Ελίζα Πανουργιά, Μέλος της ΕΕΑΕ, Απόφοιτη Πανεπιστημίου Πειραιά   

Κι εγώ μέσα σε όλη αυτή τη συγκυρία πρέπει να γράψω κάτι αισιόδοξο για το μέλλον μας… Δεν ήταν εύκολο, αλλά κάθισα μπροστά στον υπολογιστή και είπα «εντάξει, ας δούμε τι καλό έχει γίνει τον τελευταίο χρόνο….» Λοιπόν…, μέσα σε αυτόν τον χρόνο έγινα μαμά… θετικό, αλλά άσχετο με τη δουλειά μου… ή μήπως όχι;

Ήταν η πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια που δεν πηγαίνω στο γραφείο… που μένω σπίτι και προσπαθώ από εδώ να δουλέψω και να εξυπηρετήσω τους πελάτες μου… όσους και όσο μπορώ… Πιστέψτε με, αρκετοί από αυτούς που με γνωρίζουν λίγο καλύτερα από τα χρόνια συνεργασίας μας, μου εύχονται από την ψυχή τους και κάποιοι άλλοι μου στέλνουν δώρα για τον μικρό! Τέτοιες σχέσεις μπορούμε και δημιουργούμε εμείς οι ασφαλιστές και αυτές κανένας δεν μπορεί να τις χαλάσει!

Ούτε η κυρία που με παίρνει τηλέφωνο στο σπίτι και μου λέει ότι έχει τα πιο φθηνά ασφάλιστρα (χωρίς να ρωτήσει τίποτα για εμένα) και όταν της λέω ότι είμαι η ίδια ασφαλίστρια το κλείνει χωρίς ευχαριστώ (παρεμπιπτόντως, δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσα τηλέφωνα δέχονται οι νοικοκυρές στο σπίτι για διάφορα προϊόντα και υπηρεσίες!)

Ούτε ο κύριος στο ταμείο της τράπεζας που με βλέπει με το μωρό και μου αρχίζει το ποίημα ότι θα πρέπει να του βγάλουμε μια κάρτα υγείας συνδεδεμένη με το τάδε παιδιατρικό κέντρο, ή τουλάχιστον ένα πρόγραμμα για τις σπουδές του…

Και σίγουρα όχι το κάθε site το οποίο δίπλα στα βρεφικά αφρόλουτρα, στα παιδικά παιχνίδια και στις πάνες πουλά ασφαλιστικά προγράμματα που θα πρέπει οι γονείς, η νονά και ο νονός, ο θείος και η θεία κλπ να αγοράσουν για το παιδάκι τους!

Επομένως, ναι… η εποχή που βιώνουμε είναι δύσκολη, αλλά στο χέρι μας είναι να καταφέρουμε να μείνουμε όρθιοι!

Προσαρμογή και θέληση!

Για τα δεινά του κλάδου είμαστε όλοι συνυπεύθυνοι. Άλλος περισσότερο, άλλος λιγότερο. Σήμερα όμως το μεγάλο ερωτηματικό είναι, αν είμαστε διατεθειμένοι να αποτελέσουμε μέρος της λύσης. Δεν επιθυμώ να αναφερθώ στα λάθη του παρελθόντος ή να σχολιάσω παλιές τακτικές. Άλλωστε όλα θα τα κρίνει η ιστορία.

γράφει ο Δημήτρης Τζίκας, Μέλος του ΔΣ της ΕΕΑΕ

Αυτό που σήμερα φαντάζει σημαντικό, λαμβάνοντας υπ’ όψιν και τη συγκυρία της κρίσης, που όλους μας έχει “ακουμπήσει”, είναι η εξασφάλιση του αύριο. Και για να το πετύχουμε αυτό, δεν αρκεί να αλλάξουμε υπολογιστή ή κινητό. Πρέπει να αλλάξουμε φιλοσοφία. Η φιλοσοφία του “one man show”, αργοσβήνει. Σήμερα περισσότερο από ποτέ, χρειαζόμαστε μακρόπνοη οπτική. Πρέπει να κινηθούμε και να χτίσουμε με βλέμμα στην επόμενη ημέρα.

Ο τρόπος για να το πετύχουμε, απλός. Κρύβεται σε 2 λέξεις : προσαρμογή και θέληση.

Προσαρμογή σημαίνει να αποδεχτείς (και όχι αναγκαστικά να συμφωνήσεις) αυτά που συμβαίνουν σήμερα ή πολύ σύντομα θα έρθουν (“On line πωλήσεις”, direct δίκτυα, bankassurance, Solvency II, Τειρεσίας κ.ο.κ.) αλλά από την άλλη να βρεις εναλλακτικές, έτσι ώστε να είσαι ανταγωνιστικός και να εξασφαλίσεις το δικό σου κομμάτι από τη πίτα, είτε μέσα από συνέργιες και συνεργασίες, είτε μέσα από την εκπαίδευση και εξειδίκευση, παρέχοντας ταυτόχρονα την προστιθέμενη αξία του ασφαλιστή.

Η εκπαίδευση είναι μια αναγκαία παράμετρος των παραπάνω. Και αναφέρομαι στη φιλοσοφία της συνεχούς, δια βίου εκπαίδευσης που πρέπει να ασπαστούμε, έτσι ώστε να είμαστε έτοιμοι να ανταπεξέλθουμε με προτάσεις και εξειδικευμένα προγράμματα , “tailor-made” στις συνεχώς αυξανόμενες ανάγκες του χώρου των ασφαλειών / του κλάδου μας.

Οι συνέργιες και συνεργασίες, είναι επίσης μία κατεύθυνση που θα πρέπει κανείς να ακολουθήσει σήμερα. Μέσα από αυτές και εκμεταλλευόμενος τις νέες οικονομίες κλίματος που δημιουργούνται, δίνεται η δυνατότητα να αποκτηθεί σημαντική/κρίσιμη μάζα παραγωγής με αποτέλεσμα την αύξηση της διαπραγματευτικής ικανότητας που απαιτείται για να είμαστε ανταγωνιστικοί.

Θέληση, είναι το κλειδί της επίτευξης των παραπάνω. Είναι η επιμονή που πρέπει να επιδείξουμε στη τήρηση των προγραμμάτων για την επίτευξη στόχων. Αν αυτά τηρηθούν, τα αποτελέσματα θα είμαι άμεσα και το μέλλον εξασφαλισμένο.

Ιανουάριος 201…

Κρύο χειμωνιάτικο πρωινό, μα ηλιόλουστο, από αυτά που σε κάνουν να αισθάνεσαι δυνατός, να γεμίζεις ενέργεια και αισιοδοξία…

γράφει ο Ιωάννης Πολίτης

Ο Δημήτρης άνοιξε, πάντα πρωινός, τα γραφεία της πρακτορειακής εταιρείας, έφτιαξε ένα δυνατό καφέ και με δυο ρουφηξιές από το τσιγάρο της ημέρας, (στο χώρο του επιτρεπόταν!!), ατένισε την μισοάδεια ακόμη λεωφόρο, που κατέληγε στην θάλασσα, και συνέχιζε απέραντη στα νησιά του Αργοσαρωνικού.

Η εποχή της Μεγάλης Κρίσης ήταν πίσω, με τις περισσότερες πληγές να έχουν επουλωθεί.

Άνοιξε τον υπολογιστή του, ενημερώθηκε για τα τεκταινόμενα, και στη συνέχεια εστίασε στην τρέχουσα εργασία του.

Σε λίγο ήρθε πληροφόρηση για τα ασφαλιστήρια που είχαν εξοφληθεί με διάφορους σύγχρονους εδώ και καιρό τρόπους. Τι άγχος ήταν παλιότερα αυτό… Τηλέφωνα, παρακάλια, «στησίματα», προστριβές, χαμένα χρήματα.

Μπορούσε πλέον, μέσα από το εξελιγμένο μηχανογραφικό σύστημα της εταιρείας του, να παρακολουθεί άμεσα όλη την πορεία των εργασιών του, να έχει χρόνο ώστε να επικοινωνεί με τους πελάτες του, να τους ενημερώνει, να τους παρέχει ολοκληρωμένες, πληρέστατες, άμεσες υπηρεσίες για τα ασφαλιστικά προβλήματα τους.

Οι επιχειρηματικές κινήσεις που είχαν γίνει πριν μερικά χρόνια, η απαγκίστρωση δηλαδή από την μοναξιά της ατομικότητας του, και η δημιουργία με συναδέλφους, όσο και αν ήταν δύσκολο για τον καθένα, ενός συλλογικού σχήματος, είχαν δώσει σε όλους απίστευτα περισσότερες δυνατότητες, μέσα από την απολύτως καλύτερη οργάνωση, την ισχυροποίηση, την αλληλοενημέρωση και υποστήριξη…

Με ιδιαίτερο προβληματισμό σκέφθηκε που θα βρισκόταν, αν ήταν ακόμη μόνος του…